Adayı Sevmek İstedim Hep

 Adayı Sevmek İstedim Hep

Kuşadası'nı ben, hep sevmek istedim.

Benimsedim.

Ona sahip çıktım ve de sadık kaldım kendimce.

Atmışlı yıllarda tanıdım ilk kez.

Erken gençlik dönemimin tatillerini Tire Kızılay'dan kiralayıp getirdiğim çadırla Ömer kampta geçirdim, rica minnet birkaç arkadaşımla.

Daha sonra 1974 ve ötesinde yurt dışında yaşadım devlet memuru olarak.

Aklı başında yurt sever ve de bilinçli bir öğretmen olmak için yaşadım, toplumsal çalışmalarda yer aldım, gözlemlerde bulundum, araştırmalar yaptım ve tabii ki okudum hep.

Nötestik'te aldığım ev 1982 yılında idi.

Şimdi ise daha geniş alanı olan bir evde yaşıyorum, yine denize çok yakın.

Bunları söylememdeki neden çok uzun yıllardır ADA'yı tanıyor olmam ve gittikçe de artan kişiliksiz ve yozlaşmış biçiminden duyduğum rahatsızlığın boyutunu biçimlendirmekten dolayıdır.

Ada'nın günümüze kalan küçücük merkezi ve kişiliksizliği, kendini yok edişi bende çok üzüntü yarattı hep.

Ortada var görülen etkinlikler ve toplumsal çalışmalar, ne kadar katılıp yer alma isteğim olsa da, sorunların büyüklüğünün yanında çok çok küçük ve etkisiz kaldı.

Beni çekmeyen, bana yaşam huzur vermeyen bir yok oluşu yaşamaktansa daha çok bireysel olarak evimde geçirdiğim bir zaman akışını seçer oldum.

Arada şu anki gibi FB'da yazdığım oldu tabii ki.

Gözlemlerim ve değerlendirmelerim durmadı ki...

Yazılarımın çölde bir damla su etkisinde olduğunu da çok iyi kavrıyorum. Öte yandan yurttaşlık sorumluluğu, insanlık bilinci ve öğretmenliğin aydınlık yüzü de eklenince, sözüm gitse de yazım kalsın diye yazıyorum.

Ortaya dökmek istediğim öneriler ve model arayışları ise aslında kendi kendimle imtihanım gibi.

Ama ne vicdanımı rahatlatmak ne de kişisel komplekslerimi tatmin etmek gibi bir sorunum yok, hiç olmadı da zaten.

Ne bir övgü ne de bireysel bir takdir bekliyorum.

Belki yazdıklarım, fikirlerim birilerine umut verir, ufuk açar diye, düşünüyorum.

Saygılarımla.

Gönen Çıbıkcı, 2016.08.24-  12:46