Bizim İnsanımız

Bizim İnsanımız

Ø    Bizim insanımız hiç de aptal değildir, belki de, ama “akıllı” da sayılmaz.

Ø    Öyle çok da okur falan da değildir.

Ø    “Okur yazar” olanlarımız da, “diploma”ları olanlar da aslında sadece görevlerini yapmışlardır sanki, okuldaki derslerine çalışmışlardır.

Ø    Ne eksik ama  ne de fazla...

Ø    Geleneksel anlamda ailelerimiz de öyle pek sıkmazlar çocuklarını.

Ø    Yeter ki okula gitsinler, gelsinler bir başlarına bir dert açmasınlar, yeter.

Ø    Zaten kendileri de böyle yetişmişlerdir aslında, böyle görmüşlerdir.

Ø    Belki çok varlıklılar ya da bazı aileler fazladan çok özenmişlerdir çocuklarına, genel kültürleri gelişsin, çok çok kitap okusunlar diye.

Ø    Okulda da zaten öyle çok şeyler de beklenmez temelde.

Ø    Doğru dürüst otursunlar sınıfda, derslerine çalışsınlar, saygısızlık yapmasınlar... Bunlar yeterli sayılır.

Ø    Öne geçen, çok başarılı olan, yüksek yüksek okullara giden çocuklar ise bir muammadır sanki...

Ø    Acaba çocuk mu çok akıllıdır, yoksa aile mi, ya da öğretmenler mi çok gayretli idiler... Bunu bir türlü çözemez bizim insanımız.

Ø    Yani sonuçda bir bakarsınız ki öyle çok düşünen, araştıran, sorgulayan insanlar değildir bizim insanımız.

Ø    Birazcık rahattır, birazcık da kendince akıllıdır.

Ø    Ama hiç de öyle fazla okuyan, araştıran, sorgulayan tipden değillerdir.

Ø    Tabii başlarının derde girmemesi gerekir. Bunu çok açık bilirler ve ona göre de yaşarlar.

Ø    Haa…. hani kendisi için, kendi gelişimi için bir şeyler yapmak gerekebilir, diye düşünen ve kendisini daha yüksek düzeye çıkarabilecek bir insan olabilmek için, “kendisi için” oturup ayrıca fazladan uğraşmak, zaman ve emek harcamak da istemez, aklına bile gelmez çoğunun.

Ø    Nasıl olsa “hayat” akıp, gitmektedir tatlı tatlı...

Ø    Dost sohbetleri, güzel arkadaşlıklar, beğenmeler, beğenilmeler... Eğlenceler, yemeler, içmeler, gezmeler...

Ø    Yaşamı zaten bunlar tatlandırmaktadır. Bir de fazladan ...

Ø    Memnundur bizim insanımız yaşamından, olup, bitenden.

Ø    Bazen bir şeyler karışınca, toplumda kargaşalar çıkınca, huzur bozulunca da bir anlam veremez ama hemen kulaktan dolma şeyleri yükler kafasına ve bunları da çevresine aktarır, durur, sanki çok akıllı imişcesine...

Ø    Olsun, kendisi mutludur ya, esas bu önemlidir, ona göre.

Ø    Zaten yaşamında en önemli kazanımı da “çevresi”dir, kazandığı arkadaşlıklardır.

Ø    Bunu da çok önemser ve de her zaman dile getirir, anlatır, durur. Hep öne çıkarır, sevinçle...

Ø    Kısacası “okumak, araştırmak, sorgulamak” pek de bizim insanımızın işi değildir. Onu sıkar.

Ø    Zaten otuzundan, kırkından sonra da bu iş olmaz. Bunu iyi bilir.

Ø    Çocukluğunda deseniz, kimin aklına gelir ki...

Ø    İşte bizim insanımız böyledir, akıllıdır. Hep kendini, kendi çıkarlarını bilir ve onları korur.

Ø    Bununla da öğünür durur.

Bizim insanımız işte böyledir.

Sağ olsunlar...

Kendilerine sevgilerimi sunarım.

    Öğretmen Gönen ÇIBIKCI, 16.01.2019, M.