İnsan Şöyle Diyebilmeli

    İnsan Şöyle Diyebilmeli:

v    Ben ülkemi seviyorum.

v    Ben yurdumu seviyorum.

v    Ben bizim insanlarımızı seviyorum.

v    Evet!

v    Sevmek gerekir.

v    Yurdunu ve insanlarını sevmek gerekir.

v    Tek başına da olsan, yapa yalnız da dursan yaşamında yine de sevmen gerekir.

v    Arı, duru bir öz sevgi yeter sevmen için.

v    Öyle çok ağdalı sözlere, süslü laf oyunlarına hiç de gerek yok.

v    Yeter ki içinden sev onları.

v    Onların hiç haberi olmasa da...

v    Bir yurdun, bir ülken var diye de olsa yine de sev!

v    İnsanlarını öyle çok çok da beğenmesen de, onlar seni hiç tanımasa da, yine de o insanları, azıyla, çoğuyla, yine de sev.

v    Önce insanı sev ki senin insanlarını da sevebilesin değil mi?

v    İnsanı sev.

v    İnsanın da ayrımını yapma hemen temelden.

v    Kadındı, erkekdi... diye de sakın hiç bir ayırım gözetme, ne olur.

v    İnsanı severken ne onun rengine ne de öyle pek kökenine bakma, ayırma onları öyle hemen...

v    Yok, inancı şöyleymiş, yok böyleymiş... diye de bakma sen hiç...

v    İnsan tümüyle bir tek soy olsun, bir tek canlı türü olsun senin için, bu yeterli olsun...

v    İnsanı sevmeyi bilesin ki kendi insanını da öylesine sevebilesin yürekten.

v    Ama olmaz ki böyle, diyorsan da birazcık haklı olabilirsin tabii ki...

v    O zaman ille de ayıracaksan insanları kendine göre, bir seçim yapmam gerek diyorsan da şunları koy önüne ve de ona göre seç, ayır:

v    İnsan olan dürüst olmalı...

v    İnsan olan adil olmalı...

v    İnsan olan vicdan sahibi olmalı...

v    İnsan olan alçak gönüllü olmalı...

v    İnsan olan yardım sever olmalı...

v    İnsan olan gösterişden uzak durmalı...

v    İnsan olan lafını, sözünü tartarak kullanmalı...

v    İnsan olan başkalarını küçük görmemeli...

v    İnsan olan “haramdan, rüşvetten” uzak durmalı...

v    İnsan olan işini “tam hakkıyla” yapmalı...

v    İnsan olan “adam kayırmamalı”...

v    İnsan olan “acıma duygusuna” sahip olmalı...

v    İnsan olan “insan gibi” davranmayı bilebilmeli..

v    İşte böyle....

v    İnsanın “sevilmesi gerekir” diye düşünüyorsan yine de sevmelisin, onların insanca yaşayabilmesini istemelisin.

v    Hep de “ben insanların şöylesini beğenirim” diyorsan, toplumda onların çoğalmasını istemelisin kendince.

v    “İnsanca yaşamak” istiyorsan da “insanca düşünmesini” bilmek gerektiğini öğretmelisin birilerine, onlar istemese de....

v    İnsanın bir başka insana zarar vermemesi gerektiğini bağıra bağıra söylemek ise hiç gerekmez, çünkü insan olan bunu bilir zaten.

v    “İnsan olmak amma da zormuş” diyorsan da tam da asıl yere gelmişsin, demektir.

v    Sadece bir insan türünden bir varlık olmak yetmemeli, kendini, aklını, bilgini, yüreğini önemseyip gayret ve özen göstermelisin ki ilkeli, iyi ahlaklı bir insan olabilesin.

v    Yani, işte bu, “tam” bir insan olabilesin!

v    Gerçekler önüne serilmeğe başladıkca, düşünüp de ileriye doğru, aydınlığa yaklaştıkca kavramağa başlayacaksın asıl sevgilerin neler olduğunu...

v    Sevgilerin, mutlulukların, yaşama sevincin ve de öz güvenin sardıkca seni insan olmanın da tadına ereceksin ve de belki de bağıracaksın kendince içinden:

v    “”Yaşamak güzel şey be kardeşim!”” Diyeceksin...

v     

Saygılarımla

Öğretmen Gönen ÇIBIKCI,

2020.03.06, M.